In gesprek met Irene Verweij.

Als ik je in 3 woorden zou mogen omschrijven, welke woorden passen het beste bij jou? 

Tja, dat is een mooie vraag...:-)

Misschien past het woord 'vrede', wel bij mij. Dit is immers de betekenis van mijn naam, wat ik daarom als mijn levensopdracht hier op aarde ervaar. Mensen in het reine brengen met dat wat wellicht de meeste weerstand oproept: onze vergankelijkheid en de dood.
Ook het woord 'diepgang' past bij mij. Ik ben niet goed in koetjes en kalfjes, ik zoek graag de diepte op. 
En misschien hoort in het verlengde daarvan, ook het woord 'intens' wel bij mij.
Alles wat ik doe, doe ik met een bepaalde intensiteit. Ik zoek graag zowel in de buitenwereld als in mijn binnenwereld de intensiteit van de ervaring op. Vroeger deed ik dat door op hoog niveau te turnen en later door polsstokhoogspringen. Vandaag de dag doe ik dat door te kiten. Maar ook wanneer ik in gesprek ben met jou; ik ben er met mijn volle en intense aandacht bij. Daarnaast wandel ik dagelijks in mijn binnenwereld om mijn gevoelens en emoties te ontmoeten. Als ik vervolgens in die stille laag zonder gedachten en emoties kom, kan ik intens geluk ervaren.   

Kun je me wat meer over je achtergrond vertellen? 

Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin, waar geleefd werd volgens het oer Hollandse motto 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ik voelde al heel jong, dat ik dus wel heel gek moest zijn, want ik voelde me verre van gewoon.. Zo droomde ik op mijn zevende van reincarnatie. In paniek sprong ik mijn bed uit, rende naar beneden en zei huilend tegen mijn ouders dat ik niet zoveel levens meer wilde leven. Waarop mijn moeder zei, 'nee joh schatje, straks ga je dood en ga je lekker naar de hemel.' Hoewel ik nog in sinterklaas geloofde, wist ik op dat moment dat mijn moeder geen gelijk had. 

Ik ging studeren en na mijn studie werken; zo werkte ik ondermeer bij het Nationale Park de Hoge Veluwe als hoofd marketing en communicatie. Ik zette daar de afdeling op, deed pers-woordvoering, trok vaak het park in met klanten, kortom, ik had een droombaan! Toch voelde ik aan alles dat ik niet kon blijven. Ik ging studeren aan de UVA (filosofie) en toen ik de Academie voor Menswetenschappen de 4 jarige HBO opleiding deed, wist ik wat er mocht gebeuren. Ik zei mijn prachtbaan op en ging in een kamertje drie hoog achter therapie sessies geven. Hoewel mijn buitenwereld er niets van begreep, maakte mijn binnenwereld een sprongetje van vreugde. Vele cursussen, trainingen en opleidingen volgden. Bij het Instituut voor Toegepaste Integrale Psychologie keerden ze me volledig binnenstebuiten; ik mocht mijn grootste angsten en schaduwen aangaan. Bij de trainingen van PRI, Past Reality Integration leerde ik op diep niveau hoe onze overlevingsmechanismes werken. Dankzij EFT trainingen, Emotionally Focused Therapy raakte ik gefascineerd door de bijzondere interacties in liefdesrelaties. Bij Vera Helleman volgde ik fantastische trainingen op het gebied van emoties en de onderliggende boodschap ervan. En als slagroom op de taart deed ik tenslotte de opleiding tot zenleraar bij Zen.nl. Ik ging meditatielessen geven en verdiepte me in het Boeddhisme. Mediteren veranderde mijn leven op een diepgaand niveau. Een dag niet gemediteerd is voor mij als een dag niet geleefd...:-) 

 

Hoe verging het met je eigen praktijk? 

Het eerste jaar dat ik startte met mijn praktijk in 2006 was direct ook mijn allerdrukste jaar. Het was alsof het leven bemoedigend tegen me zei, 'toe maar, dit is echt een goede keuze'. In 2015 viel mijn praktijk echter plotseling bijna stil. Ik besefte me dat het tijd werd voor iets anders. Enige tijd later, op een mooie zomerse dag aan het strand, stelde ik mijzelf de vraag; 'wat als werkelijk alles mogelijk is, wat zou ik dan willen doen?' Trainingen geven, was wat naar voren kwam. De vreugde die ik voelde was de bevestiging voor deze ingeving. Ik verzamelde al mijn (levens)ervaringen, oefenmateriaal van de afgelopen jaren en formeerde een eigen opleiding. Mijn trainingen bevatten altijd een combinatie tussen psycholgie en spiritualiteit. 

Waarom ben je je met de dood en sterven bezig gaan houden? 

Als kind heb ik jarenlang geleefd met de dood in mijn bewustzijn. Ik turnde op hoog niveau en vond bijna alles eng. ‘Vanavond wil ik niet doodvallen, want we eten macaroni,’ schreef ik op mijn elfde in mijn dagboek. De mogelijkheid een doodsmak te maken en de angst daarvoor, beheersten mijn leven.
In mijn volwassen leven heb ik tot drie maal toe op het randje van de dood gezweefd. Ook maakten het van dichtbij meemaken van het overlijden van mijn oma en vader en het plotselinge overgaan van mijn beste vriendin, diepe indruk op me. Wellicht valt hieruit mijn fascinatie voor leven en sterven te verklaren.

Waarom moeten mensen juist bij jou zijn? 

Soms ervaar ik het leven als een orkest: precies op het juiste moment spelen de juiste instrumenten, waardoor er een prachtige symfonie ontstaat. Zo werkt het ook in mijn leven; als je bij mij moet zijn, dan zal dat ook gebeuren. Op de een of andere manier kom je toevallig op mijn website of hoor je via via over mijn werk. Misschien koop je een van mijn boeken, waardoor je besluit dat je naar mij wilt komen. Zo is het de afgelopen twintig jaar in mijn eigen praktijk voor psychosociale therapie altijd gegaan en ook met mijn trainingen. 

Wat ik vaak als feedback terugkrijg van clienten is dat ze mijn onvoorwaardelijke aandacht, warme empathie en scherpe inzicht kunnen waarderen. De juiste vraag op het juiste moment stellen, is daarin de kunst. Ik ben vaak geroerd door de openheid en het vertrouwen wat ik van mijn clienten en deelnemers van trainingen krijg. Samen gaan we soms een heel proces door, waarin ik vaak net zo geraakt kan worden als zij. Ik kan dan ook oprecht zeggen, niets menselijks is mij vreemd. 

Wat hoop je nog te bereiken in je leven? 
 

Mijn persoonlijke doel is het leven ten volle en vanuit liefde te leven. Met alles wat daarbij hoort. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ervaar dat ik Liefde ben. Dit is een onpersoonlijke liefde. Dankzij mijn bewuste omgang met de vergankelijkheid van mij en de dingen om mij heen, komt deze Liefde als het ware tot leven. Het opent een laag in mijn bewustzijn, van waaruit ik de kostbaarheid en de rijkdom van mijn leven tot in mijn tenen kan voelen. Gelukkig heb ik schoenmaat 39, dus er is ruimte genoeg :-)

Komt er nog een boek? 

Dat weet ik niet. Het klinkt misschien een beetje gek, maar boeken komen als het ware 'tot mij'. Ik ga achter mijn laptop zitten, begin te schrijven en na een uurtje houdt het op. Dan ga ik de volgende dag weer verder. Als ik dan zo mijn vingers over het toetsenbord zie gaan, zeg ik altijd dat het net is alsof ik aan het pianospelen ben. Ik lees de geschreven tekst terug en vaak denk ik dan, oja, leuk zo kan het ook. Ik schrijf dus eigenlijk geen boek; het boek schrijft zichzelf. Als er nog een boek over sterven en vergankelijkheid mag komen, lijkt me dat heel mooi!

Tenslotte, je nog een advies voor de lezers van deze woorden? 

Geen advies, want daar doe ik niet aan..:-)
Wel wil ik een overweging meegeven, waar ik zelf veel over nadenk en over heb nagedacht: 
Wat als wij mensen in de kern pure Liefde zijn? En dat liefdeloos gedrag slechts een schreeuw om liefde is?
Wat als dood geen dood is, maar slechts een overgang terug naar onze kern, genaamd Liefde?